Hungry stones; an excerpt of a short story by Rabindranath Tagore (in English and Persian)

Dr Leonard Lewisohn notes that ‘although Persian Sufi ideas constitute a significant feature of Tagore’s philosophical and mystical thought, these aspects are generally disregarded by critics of his writings*.

Hungry stones; an excerpt of a short story (English)

‘ … . At last my fair guide stopped abruptly before a deep blue screen, and seemed to point to something below.

There was nothing there, but a sudden dread froze the blood in my heart-methought I saw there on the floor at the foot of the screen a terrible negro eunuch dressed in rich brocade, sitting and dozing with outstretched legs, with a naked sword on his lap.

My fair guide lightly tripped over his legs and held up a fringe of the screen. I could catch a glimpse of a part of the room spread with a Persian carpet—someone was sitting inside on a bed —I could not see her, but only caught a glimpse of two exquisite feet in goldembroidered slippers, hanging out from loose saffron-coloured paijamas and placed idly on the orange-coloured velvet carpet.

On one side there was a bluish crystal tray on which a few apples, pears, oranges, and bunches of grapes in plenty, two small cups and a gold-tinted decanter were evidently waiting the guest. A fragrant intoxicating vapour, issuing from a strange sort of incense that burned within, almost overpowered my senses.

As with trembling heart I made an attempt to step across the outstretched legs of the eunuch, he woke up suddenly with a start, and the sword fell from his lap with a sharp clang on the marble floor.

A terrific scream made me jump, and I saw I was sitting on that camp-bedstead of mine sweating heavily; and the crescent moon looked pale in the morning light like a weary sleepless patient at
dawn; and our crazy Meher Ali was crying out, as is his daily custom, “Stand back! Stand back!!” while he went along the lonely road.

Such was the abrupt close of one of my Arabian Nights; but there were yet a thousand nights left.

Then followed a great discord between my days and nights. During the day I would go to my work worn and tired, cursing the bewitching night and her empty dreams, but as night came my daily life with its bonds and shackles of work would appear a petty, false, ludicrous vanity.

After nightfall I was caught and overwhelmed in the snare of a strange intoxication, I would then be transformed into some unknown personage of a bygone age, playing my part in unwritten history; and my short English coat and tight breeches did not suit me in the least.

With a red velvet cap on my head, loose paijamas, an embroidered vest, a long flowing silk gown, and coloured handkerchiefs scented with attar, I would complete my elaborate toilet, sit on a high-cushioned chair, and replace my cigarette with a many-coiled narghileh filled with rose-water, as if in eager expectation of a strange meeting with the beloved one.

I have no power to describe the marvellous incidents that unfolded themselves, as the gloom of the night deepened.

I felt as if in the curious apartments of that vast edifice the fragments of a beautiful story, which I could follow for some distance, but of which I could never see the end, flew about in a sudden gust of the vernal breeze.

And all the same I would wander from room to room in pursuit of them the whole night long.

Amid the eddy of these dream-fragments, amid the smell of henna and the twanging of the guitar, amid the waves of air charged with fragrant spray, I would catch like a flash of lightning the momentary glimpse of a fair damsel.

She it was who had saffron-coloured paijamas, white ruddy soft feet in goldembroidered slippers with curved toes, a close-fitting bodice wrought with gold, a red cap, from which a golden frill fell on her snowy brow and cheeks.

She had maddened me. In pursuit of her I wandered from room to room, from path to path among the bewildering maze of alleys in the enchanted dreamland of the nether world of sleep.

Sometimes in the evening, while arraying myself carefully as a prince of the blood-royal before a large mirror, with a candle burning on either side, I would see a sudden reflection of the Persian beauty by the side of my own.

A swift turn of her neck, a quick eager glance of intense passion and pain glowing in her large dark eyes, just a suspicion of speech on her dainty red lips, her figure, fair and slim crowned with youth like a blossoming creeper, quickly uplifted in her graceful tilting gait, a dazzling flash of pain and craving and ecstasy, a smile and a glance and a blaze of jewels and silk, and she melted away.

A wild glist of wind, laden with all the fragrance of hills and woods, would put out my light, and I would fling aside my dress and lie down on my bed, my eyes closed and my body thrilling with delight, and there around me in the breeze, amid all the perfume of the woods and hills, floated through the silent gloom many a caress and many a kiss and many a tender touch of hands, and gentle murmurs in my
ears, and fragrant breaths on my brow; or a sweetly-perfumed kerchief was wafted again and again on my cheeks.

Then slowly a mysterious serpent would twist her stupefying coils about me; and heaving a heavy sigh, I would lapse into insensibility, and then into a profound slumber.

One evening I decided to go out on my horse—I do not know who implored me to stay-but I would listen to no entreaties that day.

My English hat and coat were resting on a rack, and I was about to take them down when a sudden whirlwind, crested with the sands of the Susta and the dead leaves of the Avalli hills, caught them up, and whirled them round and round, while a loud peal of merry laughter rose higher and higher, striking all the chords of mirth till it died away in the land of sunset.

I could not go out for my ride, and the next day I gave up my queer English coat and hat for good.

That day again at dead of night I heard the stifled heart-breaking sobs of someone—as if below the bed, below the floor, below the stony foundation of that gigantic palace, from the depths of a dark damp grave, a voice piteously cried and implored me:

“Oh, rescue me! Break through these doors of hard illusion, deathlike slumber and fruitless dreams, place by your side on the saddle, press me to your heart, and, riding through hills and woods and across
the river, take me to the warm radiance of your sunny rooms above!”

Who am I? Oh, how can I rescue you? …’

سنگ های گرسنه

سرانجام راهنمای من به طور ناگهانی قبل از پرده ای به رنگ آبی عمیق ایستاد. به نظر می رسید به چیزی در زیر اشاره میکند .هیچ چیز آنجا نبود ، اما ناگهان ازترس خون در قلبم یخ زد
به نظر میرسید در زیر پرده خواجه سیاه هول انگیزی که لباسی از نماد های زربفت غنی پوشیده بود نشسته و با یک شمشیر برهنه بر پاهای کشیده خود چرت می زند

راهنمای من از بالای پاهایش کنار پرده را کمی بالا نگه داشت. می توانم نگاهی اجمالی به بخشی از اتاقی که با فرشی ایرانی پوشیده بود بیبینم- کسی روی تختی نشسته بود با.پاهایی آویزان اما پوشیده از پیژاماهایی لطیف به رنگ زعفران و با دمپایی هایی نفیس که روی فرشی مخملی به رنگ نارنجی قرار گرفته است . من نمی توانم او را ببینم. در یک طرف سینی کریستالی که آبی هست چند عدد سیب ، گلابی ، پرتقال و خوشه های انگور قرار دارد . همراه با دو فنجان کوچک و یک ظرف مخصوص روکش طلا که انگار در انتظار مهمان بودند. بخار معطر از عود سر مست کننده تقریباً حواسم را غالب کرد.

همانطور که با دل لرزان سعی کردم از روی خواجه پاهای دراز شده قدم بردارم او ناگهان با شروع بیدار شد و شمشیر از دامان او با صدای بلند تیز روی کف مرمرافتاد.

یک جیغ وحشتناک باعث پریدن من از خواب شد. دیدم که روی آن تختخواب نشسته ام و عرق شدیدی میکنم . هلال ماه در نور سپیده دم صبح مانند یک بیمار بی خواب خسته رنگ پریده به نظر می رسید . مهر علی دیوانه ما هم، طبق عادت روزانه اش در حالی که او در جاده تنهایی کامل میگذشت فریاد می زد: “بایستید! بازگشت! عقب بایستید .
. این بود یکی ازشبهای هزارو یکشب من . هنوز هزار شب دیگر مانده

کم کم اختلاف فاحشی بین روزها و شب هایم به وجود آمد. در طول روز من خسته به کار من میروم و لعنت می فرستم به رویاهای پوچ اما جذاب شبانه ام .

،اما همانطور که با شب زندگی با پیوندها و زنجیرهایش فرا میرسد کارروزمره دیگر یک پوچی کوچک ، کاذب و مضحک به نظر می رسد. در شب من گرفتار دامی عجیب غرق و سرمست به شخصیت ناشناخته ای قدیمی تبدیل میشوم که نقش من در تاریخ نانوشته را بازی می کند : حداقل اینکه کت کوتاه انگلیسی و شلوار کوتاه تنگ ام دیگر برایم مناسب نمی نماید.

با یک کلاه قرمز مخملی روی سر من ، شلوار گشاد ، جلیقه دوزی ، لباس مجلسی ابریشمی بلند وبا دستمال هایی رنگی و معطر آرایش خود را کامل می کنم . روی یک صندلی بلند وبا بالشتک مینشینم و سیگارم را با یک نارگیله پر از گلاب جایگزین می کنم . گویا در انتظار دیدار ی عجیب با عزیزم هست

من توانایی توصیف حوادث شگفت انگیزی را که همزمان با تاریک ترشدن شب اتفاق می افتند را ندارم.

با عمیق تر شدن تاریکی شب احساس می کنم در تک تک قطعات یک عمارت عظیم آز یک داستان زیبایی هستم که می توانم با فاصله ای و برای مدتی آن کنجکاوآنه دنبال کنم . اما من هرگز نمی توانم پایان آن را ببینم .

در یک وزش ناگهانی نسیم بهاری پرواز می کند . در میان گرداب تکه های این رویا ی شبا نه , در میان بوی حنا و نوای سه تار, در میان امواج هوا ی این قطعات رویایی که معطر می شوند هستم. ناگهان لحظه ای یک دختر جوان به سرعت برق نگاهم را میدزدد.

او همانی بود که پیژامای زعفرانی رنگ داشت، پاهای نرم در دمپایی قرمز و گلدوزی شده با نوکی خمیده داشت ، لباس بالاتنه اش با طلا ساخته شده بود، کلاه قرمزی اش که از آن ریشه هایی طلایی بر روی گونه های سفید و ابروهایش فرو میریخت.

او مرا دیوانه کرده بود. در تعقیب او از اتاقی به اتاقی دیگر می گشتم ، از مسیری به مسیر ی که در میان پیچ و خم گیج کننده کوچه هایی در سرزمین رویایی خواب مسحور شده بود .

گاهی اوقات عصرها، در حالی که خودم را همانند یک شاهزاده سلطنتی با دقت در برابر آینه بزرگی که شمعی در هر طرف آن است آرایش می کنم، بازتاب ناگهانی این زیبای ایرانی را در کنار خود من ببینم. یک چرخش سریع گردن او ، یک نگاه مشتاق تند از شوری شدید و دردی که در چشمها ن سیاه ودرشتش می درخشد, تردیدی از گفتارکه بر لبهای قرمز و لطیفش پدیداست ، اندامش , زیبا و باریک همانند رونده ای مملواز شکوفه با تاجی از جوانی ، برقی خیره کننده ازشورو درد در گام های طنازش ، لبخندی و نگاهی و آتشی از جنس جواهر و ابریشم

واو به سرعت نا پدید شد.

بادی وحشی مملو از عطر تپه ها و جنگل ها نورم را خاموش می کند . لباسم را کنار میاندازم و روی تختم دراز می کشم ، چشمانم بسته و بدنم از لذت هیجان زده است ، و در اطراف من در نسیم ، در میان همه عطرهای جنگل ها و تپه ها ، ودرسکوت تاریکی نوازش های بسیاری شناورند ,و بوسه های بسیار , از لمس دستانی لطیف و زمزمه هایی ملایم در گوشهایم ,تا نفسهایی معطر بر پیشانیم. و موجهایی دوباره و دوباره از روسریی خوشبو روی گونه هایم .

او به آرامی یک مار این کلاف های گیج کننده را می تاباند. آه سنگینی می کشم . دردور زدن دریک بی حسی به چرتی عمیق فرو میروم.

یک روز عصر تصمیم گرفتم با اسبم بیرون بروم – نمی دانم چه کسی التماس کرد من بمانم اما آن روز به هیچ التماسی گوش ندادم. کلاه و کت انگلیسی من روی یک قفسه بودند . در حالی که قصد داشتم آنها را پایین بیاورم گردبادی.ناگهانی همراه با ماسه های شناور و برگهای مرده تپه ها جامه ها را دور و برم می چرخندادند، صداهای خنده هاو نواهای شادی تا غروب خورشید بالاتر و بالاتر می رفت.

نتوانستم برای سواری بروم. روز بعد کت و کلاه گرد انگلیسی خود را برای همیشه کنار گذاشتم

آن شب صدای هق هق گریه های خفه کسی را میشنیدم – مثل اینکه زیر تخت ، زیر زمین ، زیر پایه سنگی آن قصر عظیم ، از اعماق یک قبر نمناک و تاریک با صدایی رقت انگیزو با گریه و التماس به من میگفت: مرا نجات بده! خوابهای بی حاصل , خواب غم انگیز مرگ ,این درهای سنگین توهم را بشکن ، مرا در کنارت بر زین خود بنشان ، مرا به قلب خود فشار ده و سوار بر تپه ها و جنگل ها در آن سمت رودخانه مرا به تابش گرم اتاقهای آفتابی خود در عرشها ببر

… من کیم؟ چگونه می توانم تو را نجات دهم؟

Hungry Stones; An Excerpt Of A Short Story By Tagore

Tweet